Ιστορικοί Εγρηγορότες: Ο Ρόλος τους Στη Σύγχρονη Μαγεία

Είναι αρκετά εύκολο να γελάσει κανείς με τις ιστορικές αξιώσεις των περισσοτέρων μαγικών και μυστικών ταγμάτων, ειδικά όταν ισχυρίζονται ότι έχουν προέλθει από “αρχαιοτάτων”, πιθανόν ακόμη και «από την Ατλαντίδα» ή – για να το τραβήξουμε στα άκρα – “προ-Ατλαντικές” αδελφότητες, στις οποίες ακόμη και ο πιο ευμενής ιστορικός μελετητής θα δυσκολευόταν να βρει οποιαδήποτε σημαντική απόδειξη για την ύπαρξη τους. Πραγματικά, είναι μάλλον σαν ένα φθηνό αστείο όταν αναφέρεται, παραδείγματος χάριν, το AMORC, ότι ακόμη και ένας Σωκράτης ή Ραμσής ήταν “Ροδόσταυροι”. Εντούτοις, το πρόβλημα αρχίζει μόνο όταν οι ειδήμονες αντιλαμβάνονται αυτούς τους ισχυρισμούς σύμφωνα με το γράμμα.
Το «σύμφωνα με το γράμμα», φυσικά, προέρχεται από την ανάγνωση και τα γράμματα της αλφαβήτου. Και όπως το θέτει ο MacLuhan στο “Η κατανόησή του Μέσου” και ακόμα περισσότερο στο «Ο Γαλαξίας του Γουτεμβέργιου», ο δυτικός πολιτισμός έχει μια πολύ ισχυρή τάση προς την γραμμική σκέψη, που πολύ πιθανόν οφείλεται – τουλάχιστον εν μέρει – στη γραμμική ή μη- πικτογραφική φύση του αλφαβήτου μας. Η ίδια δομή του αλφάβητου μας προτρέπει από μια αρκετά τρυφερή ηλικία να σκεφτόμαστε με μια γραμμική λογική όπως αυτή του “αίτιου και αποτελέσματος”, ή ακόμα πιο συγκεκριμένα στο πλαίσιο, Παρελθόν -Παρόν – Μέλλον. Αυτό όμως δεν είναι μια “φυσική ανάγκη” όπως οι περισσότεροι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι να πιστεύουν, γιατί τα ιδεογραφικά ή πικτογραφικά “αλφάβητα” έχουν χρησιμοποιηθεί παραδείγματος χάριν στην αρχαία Αίγυπτο, και σήμερα ακόμα, η Κίνα και Ιαπωνία τείνουν να προκαταλάβουν αντιστοίχως το εκπολιτισμένο μυαλό τους με όρους που ο MacLuhan αποκαλεί “εικόνα-σκέψη” – δηλ. μια αντίληψη με ολιστικούς παράγοντες, παρά τη συστηματοποίηση σε ξεχωριστές (κατά προτίμηση αδιαίρετες) ενιαίες μονάδες. Η δυτική σκέψη έχει διατυπώσει αυτό το πρόβλημα ως την διχοτόμηση της αναλυτικής και συνθετικής προσέγγισης. Αλλά ίσως δεν είναι σύμπτωση που ο σύγχρονος πολιτισμός μας τείνει να συνδέει το “συνθετικό” με “τεχνητό”, βλέπε σύγχρονη χημεία.
Όμως, η μαγική όσο και η μυστικιστική σκέψη είναι αρκετά διαφορετικές, στην πραγματικότητα, δεν ενδιαφέρεται σχεδόν καθόλου για την αιτιότητα όπως αυτή υπάρχει στην γραμμική σκέψη. Αντιθέτως, προσπαθεί να μας δώσει μια ολική, μια ολιστική άποψη των διαδικασιών μέσα στο αντιληπτό μας χωρόχρονο, μια γενική άποψη στην οποία η ψυχολογία του παρατηρητή περιλαμβάνεται σε έναν πολύ ισχυρότερο βαθμό, ακόμη και από αυτή της σύγχρονης φυσικής που φαίνεται να επιτυγχάνεται με την αβεβαιότητα του Heisenberg και την θεωρία της σχετικότητας του Einstein. Με άλλα λόγια, η μυθολογική σκέψη δεν έχει να κάνει τόσο με την γραμματική (”αλφαβητική” αλήθεια αλλά μάλλον για τη “αίσθηση” των πραγμάτων. Για παράδειγμα, ένας σαμάνος μπορεί να υποστηρίξει ότι η βροχή οφείλεται στην θεά της βροχής που κλαίει λόγω κάποιου λυπημένου γεγονότος. Θα μπορούσε να προβλέψει ότι η φάση του πένθους της θα τελειώσει σε δύο ημέρες και ότι η καταιγίδα θα τελειώσει . Ένας δυτικός μετεωρολόγος ενδεχομένως να καταλήξει σε παρόμοιες προγνώσεις, αλλά φυσικά, αγανακτισμένα θα αρνηθεί το οτιδήποτε “υπερφυσικό” στην διαδικασία. Η δικιά του «θεά της βροχής» όμως λαμβάνει την μορφή της βαρομετρικής πίεσης, ταχύτητας, κατεύθυνσης αέρα, υγρασίας και λοιπά – αλλά ποιος είναι σε θέση να μας πει ποια άποψη είναι η “πιο αληθινή”; από την στιγμή που οι θεωρητικές όσο και οι μυστικιστικές προβλέψεις αποδεικνύονται ακριβείς;
Από μια αμερόληπτη σκοπιά, οι σύγχρονοι δαίμονες, “βαρομετρική πίεση”, “ταχύτητα αέρα” και διάφοροι άλλοι παράγοντες, είναι εξίσου αφηρημένοι και μυθικοί όπως η υποθετική θεά της βροχής του σαμάνου – ειδικά για μας τον απλό λαό που παρακολουθούμε θρησκευτικά τις καιρικές προβλέψεις της τηλεόρασης και την μαντική των δορυφορικών φωτογραφιών: το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πιστεύουμε ότι αυτό που ο εμπειρογνώμονας μας λέει, είναι η αλήθεια. Ο μη-σαμάνος όμως, σε μια σαμάνικη κοινωνία θα έχει μια πολύ παρόμοια μοίρα όταν θα πρέπει να πιστέψει απλά ότι η θεά της βροχής θέλει να παρηγορηθεί, από μια γερή δωρεά κρέατος ή καπνού κατά τη διάρκεια ενός τελετουργικού της φυλής.

Εντούτοις υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Εάν δεχτούμε το μοντέλο (που έντονα υποστηρίζεται από τον Austin Osman Spare, που ήταν, φυσικά, με τον δικό τρόπο του, ένας αρκετά ορθόδοξος φροϋδικός) δηλ. ότι η μαγεία πρώτιστα πραγματοποιείται μέσα στο υποσυνείδητο (Freud) ή από το λιγότερο διφορούμενο ασυνείδητο (Jung) – και εάν επιπλέον συμφωνήσουμε ότι το ασυνείδητο δεν είναι μόνο η πηγή προσωπικής μαγικής ενέργειας (mana, ή, όπως προτιμώ να την αποκαλώ, magis) αλλά τείνει να σκέφτεται και να ενεργεί με σύμβολα και εικόνες, ίσως να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η εξήγηση του σαμάνου μας, μπορεί ίσως να μην είναι επιστημονικά ικανοποιητική με του δυτικούς όρους, αλλά είναι σίγουρα περισσότερο σύμφωνη με τον τρόπο που το ασυνείδητο μας τείνει να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Υπό αυτή την έννοια είναι όχι μόνο περισσότερο “φυσικός”, αλλά, κάποιος θα υποψιαζόταν, φανερά υγιέστερος για την ψυχική υγιεινή. Είναι, σαν να λέμε, περισσότερο “οικολογικός και ολιστικός” από την άποψη της ψυχικής δομής. Σαν παραλειπόμενα να αναφέρω ότι είναι η καλύτερη εξήγηση και για πρακτικούς μαγικούς λόγους επίσης. Γιατί τουλάχιστον την «θεά της βροχής» μπορεί κάποιος να την καλοπιάσει, με μία μαγική τεχνική, τελετουργική έκσταση και πολλά διάφορα, μέχρι να σταματήσει να «κλαίει». Μια εργασία που ένας μετεωρολόγος θα είναι σε θέση μετά βίας να μιμηθεί. (Στην πραγματικότητα όμως προτιμώ την μαγεία της πρόληψης βροχής από το κλασσικότερο παράδειγμα της δημιουργίας βροχής επειδή είναι πολύ πιο σχετικό με τη γεωγραφία και την εμπειρία μου).
Τα τελευταία χρόνια η θεωρία του Rupert Sheldrake σχετικά με τα μορφογενετικά πεδία έχει προκαλέσει κατακραυγή, όχι μόνο μέσα στα όρια της επιστημονικής κοινότητας αλλά περιέργως και μεταξύ των αποκρυφιστών. Προσωπικά βρίσκω την τελευταία αντίδραση αρκετά εκπληκτική, επειδή πολλές από τις αξιώσεις του κ. Sheldrake δεν είναι τίποτα περισσότερο από το παλαιό, για να μην πω αρχαίο, αξίωμα φιλοσοφικού ιδεαλισμού: δηλαδή ότι υπάρχει κάτι που στα γερμανικά αλλά και στα αγγλικά καλείται “Zeitgeist”, μια μορφή μοναδικής – χρόνος μαζί και σκέψη -ποιότητας, που οδηγεί στα εκπληκτικά παρόμοια αν και απολύτως ανεξάρτητα μοντέλα σκέψης, τεχνικών εφευρέσεων, πολιτικής πραγματικότητας κλπ. Θα περίμενε κανείς, ότι από τους ανθρώπους που θα σόκαρε περισσότερο αυτή η θεωρία, να είναι μεταξύ των υλιστών/θετικιστών βιολόγων ή των φυσικών επιστημόνων, παρά τους αποκρυφιστές που ασχολούνται με την Zeitgeist αρχή από τότε που η απόκρυφη σκέψη όπως την καταλαβαίνουμε τώρα, προέκυψε στην Αναγέννηση.

Στην πραγματικότητα ο κ. Sheldrake συμπεριφέρεται παρόμοια με το μετεωρολόγο μας, αντικαθιστώντας τις μυθικές εξηγήσεις με κάποιους κρυπτο-μυθικούς “επιστημονικού” χαρακτήρα παράγοντες. Δυστυχώς, οι περισσότεροι επιστημονικοί μελετητές τείνουν να φοβούνται την υποτίμηση του επιστημονικού status quo, όταν αυτό αναφερθεί σε λανθασμένο “πλαίσιο” (που σχεδόν πάντα σημαίνει: από τους “λανθασμένους” ανθρώπους), και τότε εύκολα χαρακτηρίζονται “μη” ή “ψευδό ” επιστημονικοί – που είναι και αυτό ακριβώς που συνέβη με τον κ. Sheldrake, παρ’ όλα τα ακαδημαϊκά προσόντα του. Αυτό το παράδειγμα μπορεί να μας επιδείξει πόσο πολύ αποξενωμένοι μπορούν να γίνουν οι αποκρυφιστές από τις πηγές τους ακόμα και εάν εργάζονται με αυτές καθημερινά.

Η πραγματικότητα όμως, είναι πάντα η πραγματικότητα της περιγραφής της. Φτιάχνουμε το παρελθόν μας, το παρόν μας, και το μέλλον μας, όσο προχωράμε, και το κάνουμε όλη την ώρα – είτε το αντιλαμβανόμαστε ή όχι – συνεχώς, δημιουργώντας έτσι την προσωπική μας αλλά και την συλλογική μας χωροχρονική συνέχεια.
Ο Χώρος όμως φαίνεται στερεός και δυσκίνητος, και η μαγεία μπορεί να κάνει ελάχιστα ώστε να υπερνικήσει τη στερεότητα και την αδράνεια του, περιστασιακών εξαιρέσεων συμπεριλαμβανόμενης. Ας διατυπωθεί, ότι περιλαμβάνω στο θέμα μας τον χώρο, γιατί η στερεά ύλη καθορίζεται συνήθως από τους πολύ ίδιους παράγοντες όπως ο χώρος – συγκεκριμένο πλάτος, μήκος και ύψος.) Ο Χρόνος, όμως, είναι πολύ περισσότερο ευμετάβλητος και αφηρημένος, τόσο πολύ που στην πραγματικότητα θεωρείται ευρέως σαν μια παραίσθηση, ακόμη και μεταξύ των απλών ανθρώπων. Και πράγματι στο διάσημο μυθιστόρημά του, “1984″, ο George Orwell, υπέροχα αν και ίσως απρόθυμα, μας εξηγεί ότι η ιστορία δεν είναι τίποτα περισσότερο από την απλή περιγραφή της ιστορίας (που είναι και ο λόγος που πρέπει να ξαναγράφεται τόσο συχνά. Φαίνεται ότι η ανθρωπότητα δεν είναι πολύ ευχαριστημένη από ένα “αντικειμενικό παρελθόν” και προτιμά «να την διορθώνει» ξανά και ξανά. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο στο οποίο θα αναφερθώ πάλι αργότερα).
Ιστορία τότε, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι, ο καθορισμός των προηγούμενων μας αφετηριών και της παρούσας θέσης μέσα στην γραμμική χωροχρονική μας συνέχεια σε σχέση με το παρελθόν και μέλλον. Πολύ συχνά, δυστυχώς, η περιγραφή και η ερμηνεία της ιστορίας δεν είναι τίποτα παραπάνω από την πιο αξιολύπητη προσπάθεια να αποκτήσουμε τουλάχιστον ένα ελάχιστο κομμάτι αντικειμενικότητας σε ένα βασικά χαοτικό σύμπαν. Η έκφραση “τάξη από το χάος ” είναι λίγο πολύ μια περίληψη της δυτικής σκέψης και κοσμοθεωρίας, που στηρίζει και ποτίζει το δυτικό μυαλό από την αρχαία Ελλάδα. Το χάος θεωρείται “κακό”, η τάξη αφ’ ετέρου είναι “καλό” – συνεπώς και η πολιτική φιλοσοφία, εάν την προσδιορίσουμε με τους όρους, “νόμος και τάξη”, είναι γενικά αρεστή στους βαθιά φυτεμένους ανθρώπινους φόβους της απώλειας της σταθερότητας και προγραμματισμού . (”Η αναρχία” είναι μια άλλη ευρέως παρεξηγημένη έννοια στην προκείμενη περίπτωση.) Το οντολογικό γεγονός ότι όλα είναι προσωρινά δεν έχει και μεγάλη αποδοχή, ιδιαίτερα στη δυτική φιλοσοφία και θεολογία.
Αλλά προτού σας δοθεί η εντύπωση ότι προσπαθώ να σας επιβάλω μια τυπική Τευτονική ύφους φιλοσοφική φλυαρία, επάνω στο μυαλό σας, ας μου επιτρέψετε να επισημάνω ότι εάν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι, τουλάχιστον σε γενικές γραμμές, ολοκληρωτικά υποκειμενικό, τότε ως μάγοι, είμαστε τοπικά εντελώς ελεύθεροι να κάνουμε ότι μας αρέσει με αυτά. Γιατί ο μάγος είναι α) ο ανώτατος δημιουργός του δικού του κόσμου, και β) ο κύριος της παραίσθησης (βλέπε, κάρτα Tarot “ο μάγος/ο ζογκλέρ”). Αυτή η ελευθερία της επιλογής στην δημιουργία ιστορίας, σπάνια γίνεται όμως αντιληπτή και πόσο μάλλον ενεργοποιείται από το μέσο μάγο. Ίσως αυτό να είναι ένας από τους λόγους για το κάπως αξιολύπητο γεγονός ότι οι περισσότεροι από μας τείνουμε να ζούμε τις ζωές μας με έναν τρόπο λίγο-πολύ ήπια εκκεντρικό στην καλύτερη περίπτωση, αποφεύγοντας ευδιάκριτα να γινόμαστε πάρα πολύ ακραίοι.
Υπάρχουν διάφορες πιθανές εξηγήσεις για αυτό, που ποικίλουν από το ” έλα μωρέ..κάθε μάγος είναι ακριβώς άλλος ένας τυπάς όπως κι εγώ” μέχρι “για να μην το χάσουμε και εντελώς”. Και δεδομένου ότι ασχολούμαστε όλη την ώρα με την παραφροσύνη – δηλ. με εξαιρετικά ανορθόδοξες καταστάσεις συνείδησης σε σχέση με τον μέσο άνθρωπο, ίσως εμείς οι μάγοι να προτιμάμε κάποια σταθερότητα στην καθημερινή μας ζωή και σύνθεση, αλλά αυτό δεν είναι πραγματικά το θέμα μας.

Αντί όμως να ερευνήσω την κοινωνική κανονικότητα του μέσου μάγου, θα ήθελα να ερευνήσω τις διάφορες ψευδείς αξιώσεις που προβάλλονται από την αρχαιότητα, από έναν αρκετά μεγάλο σε αριθμό μαγικών και μυστικών ταγμάτων. Τάγματα που κυμαίνονται από την Μασονία, Ροδόσταυροι και Θεοσοφία ως τα σεβάσμια ιδρύματα του O.T.O, της Χρυσή Αυγής και πολλά άλλα. Οι ιστορικές αξιώσεις τους είναι συνήθως αρκετά στερεότυπες – με φάσμα που καλύπτει την Ατλαντίδα, Λεμουρία, την Μου, τον Σολομώντα, τον Μωυσή, το Δρ Faustus, τον Κόμη Ζερμαίν, τους Γνωστικούς, τους Ναΐτες, τους Καθαρούς, τους Πεφωτισμένους, τον Σαμανισμό κ.λπ.

Συνήθως είναι αρκετά κοινό για μάγους, να αναφέρουν παραδείγματα, που υποστηρίζουν ότι στις «παλαιές καλές μέρες» (συνήθως, όχι και τόσο αξιόπιστα χρονολογημένες) τα πράγματα ήταν πολύ, πολύ καλύτερα.
Ένας από τους πιο ασεβείς λόγους για αυτόν τον ισχυρισμό ίσως μπορεί να είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους μάγους έχουν επιτύχει στην Τέχνη σε μια αρκετά σεβάσμια ηλικία και φυσικά όλοι ξέρουμε τη χαρακτηριστική στάση όλων αυτών των «γερασμένων» προς τον νεωτερισμό. Μπορεί βέβαια να μην ακούγεται ιδιαίτερα πνευματικό ή εσωτερικό, αλλά ίσως το μόνο που βλέπουμε εδώ είναι το ακριβώς παράλληλο με το “όταν ήμουνα στην ηλικία σου..” που συνήθως ακούς περιστασιακά στο καφενείο.

Αλλά ίσως υπάρχει κάτι περισσότερο σε αυτό, σκέφτομαι. Με το να επικαλούμαστε “ψευδείς” προγόνους όπως τον Μωυσή, τον Σολομώντα τον Δρ Φάουστ, και τον Κόμη Ζερμαίν, ο μάγος όχι μόνο επινοεί πάλι την ιστορία του, αλλά επικαλείται και τα εγρηγορότα αυτών των “οντοτήτων” (μαζί με όλες τις ιδιότητες αλλά και τις απαγορεύσεις τους ) – ή για να το βάλουμε στην ορολογία του κ. Sheldrake, τα μορφικά τους πεδία. Με την παραβίαση όλων των επιμελών προσπαθειών ενός λεπτολόγου ιστορικού, και με το απλά να αγνοήσει διάφορα κουραστικά και ενδεχομένως αντιφατικά γεγονότα και ερωτήσεις (όπως, εάν ο Μωυσής και ο Σολομώντας ήταν πραγματικά μάγοι ή κάτι παρόμοιο στην εποχή τους), ο μάγος γίνεται Θεός υπό την πληρέστερη σημασία της έννοιας: όχι μόνο επιλέγει τα «συγγενικά» του πνεύματα αρκετά αυθαίρετα, έχει ακόμη τη δυνατότητα να κάνει κάτι που ούτε ο ιουδαϊκό-χριστιανικός Θεός της Παλαιάς Διαθήκης όπως περιγράφεται, μπορούσε να κάνει, δηλαδή να μεταβάλει το “αντικειμενικό παρελθόν” κατά την θέληση του.
Αυτός ο τύπος δημιουργικής ιστορίας, φαίνεται πως αρέσει, πολύ έντονα στο ασύνειδο μυαλό, παρέχοντας του πολλές και άλλες ιδεολογικές συνοδευτικές πληροφορίες, μειώνοντας κατά συνέπεια την «αντικειμενικότητα» του συνειδητού-μυαλού τουλάχιστον σε κάποια μικρή επιφανειακή πιθανότητα.

Και είναι μόνο όταν οι «ειδήμονες» ανακατεύουν τα διαφορετικά πεδία αναφοράς, ισχυριζόμενοι ότι μιλάνε για την “αντικειμενική γραμμική αλήθεια”, αντί της μυθικής ή συμβολικής – και βασικά μη γραμμικής αλήθειας- που τα σοβαρά προβλήματα προκύπτουν. Αυτό θα πρέπει να αποφευχθεί οπωσδήποτε για να μην ζοριστεί η ψυχική μας οργάνωσή από τα αντιφατικά στοιχεία, τα οποία μπορούν εύκολα να οδηγήσουν σε μια αθέλητη ουδετεροποίηση όλων των μαγικών δυνάμεων.
Αλλά αυτό, φυσικά, είναι το ίδιο πρόβλημα που προκύπτει και με τον απόκρυφο επιστημονισμό. “Οι ακτίνες” είναι μια αρκετά πειστική υπόθεση για να στηρίξουμε τα τηλεπαθητικά πειράματα, εφ’ όσον φυσικά δεν προσπαθείς να αναλύσεις τις ακτίνες με επίθετα όπως “ηλεκτρομαγνητισμός” ή άλλα παρόμοια. Γιατί, τότε θα γίνεις το θύμα των ζηλωτών της επιστημονικής Ιεράς Εξέτασης. Ή, όπως ο Oscar Wilde είχε πει, «δεν είναι η αλήθεια που ελευθερώνει το μυαλό του ανθρώπου, αλλά το ψέμα» (που είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Alister Crowley ονόμασε το καλύτερο του Έργο “Το βιβλίο των ψεμάτων”).
Ας προσφύγουμε λοιπόν στην δημιουργική ιστορία – όποτε το βρίσκουμε χρήσιμο. Ας ξεχάσουμε την υπαγορευμένη “ιστορική αντικειμενικότητα” από τις δυνάμεις που μας ελέγχουν. Ας δεχτούμε την ασάφεια στην έκφρασής μας, που ίσως δεν είναι παρά η τίμια αναγνώριση του γεγονότος ότι τα σύμβολα και οι εικόνες είναι πολύ περισσότερο διφορούμενα, όπως τα όνειρά μας αποδεικνύουν καλά κάθε νύχτα.

Όπως και στην μαντεία, έτσι δεν ωφελεί να γίνεις υπερακριβής και στην μαγεία: όσο περισσότερο προσπαθείς να καθορίσεις ένα ξόρκι, τόσο η υψηλότερη πιθανότητα της αποτυχίας. Είναι αρκετά εύκολο να φορτίσεις ένα φυλακτό γενικά “για τον πλούτο”, είναι εντελώς άλλο να το φορτίσεις για “να λάβεις το ποσό 347.67 Ευρώ στις 13 Μαρτίου στην οδό Τρικούπη 23 στον τρίτο όροφο στις 4:06″ και να περιμένεις να σου πετύχει. Αν και το τελευταίο παράδειγμα μπορεί αρκετά παράξενα να πετύχει περιστασιακά, αυτό είναι συνήθως ή εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Εντούτοις, με το να ξαναγράφουμε συστηματικά το παρελθόν μας, με συγκεχυμένους όρους, και ενδεχομένως να εφεύρουμε προηγούμενες ζωές και βιογραφίες, συνειδητά ή αυθαίρετα, εκπληρώνουμε την τελική απαίτηση Παππού Εωσφόρου, “non serviam”. Ας μην αφήσουμε κανέναν να επιβάλει τις παραμέτρους του χρόνου και ιστορίας σε μας!

Και για πρακτική άσκηση, επιτρέψτε στο ρολόι σας να είναι περιστασιακά πολύ μπροστά από τους υπόλοιπους ή αφήστε το μερικές φορές να πηγαίνει πίσω για μερικές ώρες και λεπτά (μην αλλάζετε μόνο τον δείκτη της ώρας δεδομένου ότι αυτό θα το καθιστούσε εύκολο να υπολογίσετε εκ νέου την πραγματική “χώρο-χρονική συνέχεια του Δημιουργού”, κάνοντάς σας για ακόμη μία φορά το σκλάβο του). Κάντε το για μάθετε την προηγούμενη απερίσκεπτη ταπεινότητά σας προς το τρέχον χρονικό παράδειγμα – και για τον ψευδαισθητικό χαρακτήρα του χρόνου και της μέτρησής του γενικά. Ξαναγράψτε την προσωπική και οικογενειακή ιστορία σας καθημερινά, εφεύρετε το σόι και τους προγόνους σας. “Προβλήματα με την μαμά και τον μπαμπά; Επιλέξτε ένα νέο ζευγάρι!” Πειραματιστείτε με αναδρομικά ξόρκια, και προσπαθήστε να θεραπεύσετε τη γρίπη του φίλου σας προτού να συμβεί ακόμη. Αλλά κάντε το ευχάριστα γιατί αλλιώς “ο κριτής” θα σας χαστουκίσει για τις συνεχείς παραβιάσεις των κανόνων αυτού του παιχνιδιού με το να συγχύζετε τα πλαίσια της αναφοράς. Πηδήξτε από ένα παράλληλο Σύμπαν στο επόμενο, και μην επιτρέψετε στον εαυτό σας ποτέ να σταθεί ακίνητος και να μπλεχτεί στο πέπλο της Μάγια (υποτίθεται ότι εσείς είστε ο κύριος της παραίσθησης, το ξεχάσατε?). Αλλά μην σας πιάνει πανικός: γιατί τίποτα δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται.

Πηγη:metafysiko.gr