Η διαδοχή των γραμμάτων του ελληνικού αλφάβητου σε πλήρη εκφώνηση δεν είναι τυχαία.Πίσω από αυτή κρύβεται μια γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια. Σύμφωνα με τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα γράμμα Στίγμα ή Δίγαμα F ) ακούγονται και γράφονται ως εξής:
Αλφα - Βητα- Γαμα - Δελτα - Εψιλον- Στιγμα ( F ) - Ζητα - Ητα - Θητα - Ιωτα - Καππα - Λαμβδα - Μι - Νι - Ξι - Ομικρον - Πι - Ρο - Σιγμα - Ταυ - Υψιλον - Φι - Χι - Ψι - Ωμεγα
Αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας επίκλησης-προσευχής προς την πηγή του Φωτός:
"Αλ φα, βη τα γα!
Αμα δε ελ τα εψιλον.
Στη ιγμα (ινα) ζη τα,
η τα, θη τα ιωτα
κατα παλλαν δα.
(Ινα) μη νυξ η,
ο μικρον (εστι),
πυρος (δε) ιγμα
ταφη εψιλων,
φυ (οι) ψυχη,
ο μεγα (εστι)"
Αλ = Ο νοητός ήλιος
Φά-ος = το φώς
Βη = προστακτική του ρημ. βαίνω (=βαδίζω, έρχομαι)
Τα = δοτική άρθρου δωρικού τύπου, τη, εις τήν
Γα = Γή (δωρικός τύπος)
Άμα = (επιρρ.) συγχρόνως
Ελ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος
Εψ = ρήμ. έψομαι, εψ-ημένος = ψημένος
Ιλών = ιλύς (ουσ.) = λάσπη, πηλός
Στη = προστ. ρήμ. ίστημι
΄Ιγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα
Ζη = προστ. ρημ. ζώ
Η = προστ. ρημ. ειμί, είμαι
Θη = προστ. ρημ. θέτω
Ιώτα = τα Ιώγα, τα Εγώ (πρβλ. αγγλ. Ι = εγώ)
Παλλάν = Ρημ. πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι) επιθ. παλλάς = πάλλουσα, περιστρεφόμενη (π.ρ.β.λ. Παλλάς Αθηνά)
Δα = άλλος τύπος της Γα, Γής (πρβλ. Δά- μήτηρ > Δημήτηρ > Δήμητρα = Μητέρα Γή)
Νύξ = (ουσ.) νύχτα
Ο = (αναφ.) το οποίο, που
Φύ(οι)= ευκτική ρημ. φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι)
Μετάφραση:
"Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!
Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται
(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).
Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)
για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν
και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.
Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,
και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)
το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα λάσπη,
και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο,
το σημαντικότερο όλων!"