Ο λιβανωτός ως θυμίαμα ερχόταν στην Ελλαδα με πλοια απο τη Συρία την Αραβία και τις Ινδίες. γιατι εκει ευδοκιμούσε ο Λιβανος κάποιο μικρο δενδρο που απο το ρετσίνι του εβγαζαν τον λιβανωτό.Αλλη του ονομασία ήταν ιερό δάκρυ.
Αγαπητο θυμίαμα τοσο των ιερέων όσο και των μάγων ακριβο όμως για τον περισσοτερο κόσμο ο οποίος αρκούταν στο να κάψουν στον Ουρανο δενδρολίβανο ξερό.Το δενδρολίβανο [λιβανωτίς] οι φτωχοί το καλιεργουσαν το έκοβαν όταν άνθιζε και αφου το ξεραιναν το φύλαγαν για να το κάψουν σαν θυμίαμα.
Εκτός απο το δενδρολίβανο έκαιγαν την γνωστη μας Ματζουράνα με το ονομα 'αμάρακον'.
Και ο Αριστοτέλης μας πληροφορεί οτι προς τιμην του θεου εκαιγαν ξερά σύκα.
Επίσης έκαιγαν 'αγάλλοχον'[Αγαλλοχον απο το αγάλλω=λαμπρύνω,στολίζω] που ειναι η γνωστή μας Αλόη.
Αυτο που ζητουσαν οι μαγοι από τον Ουρανο [Πατέρα των Τιτάνων γιος της Γης και του Ερεβου] ηταν ο θάνατος του εχθρού μιάς και η χθόνια όψη του που ταυτιζόταν με τον Αδη τους το επέτρεπε.